Het pijporgel heeft (zoals zoveel instrumenten) eigenlijk alleen maar in Europa een grote bloeiperiode gekend en dan vooral door redenen die met verschillende geloven te maken hadden. Maar ook in de rijkere burgermiddens is sinds eeuwen wel eens een pijporgel terug te vinden als begeleidingsinstrument. Het is dus inderdaad een luxe-instrument dat in vroegere eeuwen een knap staaltje high–tech was, maar juist door zijn vrij complexe maar logische bouw is het een duurzaam instrument. Elk orgel is verschillend van klank omdat orgels in serie worden gemaakt, zoals je dat in fabrieken doet, maar met de hand. Bovendien is het aangepast aan de ruimte en de functie ervan. Vroeger was het een patservoorwerp, een orgel met vergulde pijpen en een met de hand bewerkte kast is indrukwekkend. Even indrukwekkend zijn de mogelijkheden om registers en klavieren te combineren. Bovendien is het erg indrukwekkend om een organist die het beste van zichzelf geeft, bezig te zien. Helemaal bijzonder een uniek is de klank, die zo veel verschillende soorten tonen.

Het is niet echt nodig om uit te zoeken wanneer de pijporgel is uitgevonden, omdat hij nu nog steeds in ontwikkeling is en veel word bewerkt. Maar het oudste wat er van gevonden is gaat terug tot 228 v.C. Toen werd het nog niet een orgel genoemd, maar een hydraulis. Het is op zich een simpel instrument, die je manueel bediend.
De eerste echte verandering was in de 2e eeuw naar Christus. Toen had men iets uitgevonden waardoor je de luchtdruk kon stabiliseren in een blaasbalg. Vroeger was het pijporgel klein, en kon je het makkelijk verplaatsen. De tweede grote evolutie is deze naar het zogenaamde kistorgel. Je kon dit orgel ergens vast neerzetten. Ook de kerk was op zoek naar een geschikt instrument voor de begeleiding van gezangen.
In de middeleeuwen komt het orgel in veel kerken en wordt de kwaliteit erg verbeterd. Het oudste bespeelbare orgel ter wereld staat in een kerk in Sion in Zwitserland. Het orgel bestaat van 1388 of 1435.
Rond 1500-1600 kwamen er op technisch en muzikaal gebied vernieuwingen. Het Bolwerk werd vervangen door de Sprinlade waardoor nu de registers apart gebruikt konden worden en er meer kleur effect ontstond. Elk land had zijn eigen smaak ontwikkelen zoals flutes en de rohsflote. Een andere vernieuwing was het fortissimopedaal. Dit was een pedaal waarmee men in één klap een aantal registers kon aan- of afzetten.
Orgelkasten verdwenen en in de plaats daarvan kwamen pijpvlakken in een vrije opstelling. Deze enorme projecten konden niet meer voorzien worden van een mechanische fractuur, zodat we terecht kwamen bij de pneumatiek. Dit was wellicht de grootste uitvinding van de orgelbouwers in de late 19de eeuw .
De klank wordt veranderd door systematisch meer en meer aliquoten weg te laten of te vervangen door vulwerken. De gehele registratie bestaat dus voornamelijk uit 2-4-8-16-32voeters die een stabiele klank geven. De tongwerken worden verbeterd. Er worden orgels gebouwd met alle stijlen door elkaar.
De technieken van pneumatiek, brachten op alle gebieden enorm veel mogelijkheden met zich mee. Na ongeveer 30 jaar bleken de systemen niet de ideale vondst te zijn. Zij gingen niet lang mee en men kreeg al snel een tweede groep bouwers die terugkeerde naar de oudere systemen.

Je snapt nu dus wel dat het stemmen van een orgel erg moeilijk is. Hierbij heb je dus ook twee mensen nodig: eentje moet aan het klavier zitten, en de andere moet het pijporg el stemmen. Het is dus ook zo dat het stemmen veel langer duurt als er meer registers zijn. Het kan soms wel tot dagen oplopen. Waarom zou je dit dan doen als het allemaal geld kost? Omdat het natuurlijk veel goedkoper is om een orgel goed te onderhouden, dan steeds grote problemen te krijgen, of een nieuwe te kopen.
Elke pijp heeft andere soort stemmateriaal nodig. Er wordt meestal altijd voor de zomer gestemd vanwege de temperatuur (uitzetten en krimpen).
Bij het stemmen mag een pijp nooit met de hand aangeraakt worden omdat de lichaamstemperatuur dan wordt doorgegeven waardoor het metaal uitzet, en de pijp niet goed te stemmen is.

De opliggende tremulant: de bouwer bouwt op een verticaal lopend windkanaal een extra balgje dat beheerst wordt door een veer en een gewicht. Door het register (of pedaal) te selecteren, loopt dat extra balgje vol met lucht en de veer stoot het balgje terug leeg in de vertakking. De lucht komt dus in schokjes terecht bij de pijpen (zoals bij de bloedsomloop), zodat de klank ook in schokjes ontstaat. Door de veer te reguleren kan men de frequentie bepalen van het aantal 'trillingen'. Op grote orgels vindt je soms een "Tremblant Fort"(= opliggende tremulant) en "Tremblant Doux" (inliggende tremulant).

Orgelbouwers bouwden ook extra pedalen zodat er meer mogelijkheden bestonden om het spel te laten veranderen, terwijl de organist eenvoudig kon doorspelen. Dus bestaan er treden die een bepaalde register-familie kunnen 'oproepen'. Dit geldt bijvoorbeeld voor de tongwerken. Deze werden vaak als allerlaatste ingeschakeld zodat de klank op het einde het luidste klonk.
Wanneer van de registers alle labialen zijn ingeschakeld, spreekt men van het (Klein) Plenum (vol). Soms wordt met het (Klein) Plenum alleen het zogenaamde Prestanten-koor bedoeld. Als alle registers 'zijn getrokken', dus aanstaan, wordt dat 'Tutti' genoemd (of Groot Plenum). Het orgel speelt dan met zo groot mogelijk volume.